Το «ευχαριστώ» στον Παύλο ήρθε από το Σισμανόγλειο

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2018. Μετά από μια επέμβαση ρουτίνας το πρωί βγαίνοντας από το χειρουργείο ακούστηκε η ήρεμη και καθησυχαστική φωνή του γιατρού να λέει: «Είναι μια χαρά! Ας τον κρατήσουμε μέχρι αύριο το πρωί για προληπτικούς λόγους.» Αύριο το πρωί;!;! Γιατί να κάτσω το βράδυ εδώ; Δεν το είχα υπολογίσει έτσι! Πως θα λείπω από το μεγαλύτερο event του Παναθηναϊκού; Πως θα λείπω από το «αντίο» και το «ευχαριστώ» στον Παύλο μας;

Του Καλλιτσάρη Ιωάννη

Οι ομάδες είναι πάνω από πρόσωπα, πάνω από ανθρώπους και πάνω από παίκτες και παράγοντες. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, όμως, ήταν ο ίδιος ο Παναθηναϊκός. Τίποτα δε θα ήταν ίδιο χωρίς αυτόν και κατά πάσα πιθανότητα τα έξι αστέρια του Παναθηναϊκού να ήταν ένα όνειρο θερινής νύχτας χωρίς αυτόν.

Πως, στο καλό, να λείπω από τη βραδιά που σχεδιάζονταν εδώ και καιρό για να τιμηθεί αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος; Οι γιατροί μου έδωσαν μία ευκαιρία να πάρω άδεια και να ξαναγυρίσω στον νοσοκομείο το πρωί αλλά ο οργανισμός αποδείχτηκε ανέτοιμος και «αρνήθηκε» αυτό το δώρο! Έτσι λοιπόν το «ευχαριστώ»… άργησε μια μέρα.

Η βραδιά ήταν μαγική στο ΟΑΚΑ, το οποίο αν δεν ήταν ιδιοκτησία του Ελληνικού κράτους και αν δεν είχε το όνομα Νίκος Γκάλης θα είχε την καταλληλότερη ευκαιρία να «βαπτιστεί» Παύλος Γιαννακόπουλος. Κανέναν δεν ενδιέφερε να δει μπάσκετ ούτε καν να περίμενε την κατάκτηση του τουρνουά από τους παίκτες του Πασκουάλ. Το μόνο που ήθελαν όλοι όσοι βρέθηκαν στο κλειστό του ΟΑΚΑ ήταν να ευχαριστήσουν με το δικό τους τρόπο τον δικό τους άνθρωπο. Γιατί αυτό ήταν ο Παύλος σε όλη τη ζωή του, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Το σεβασμό των μεγαλύτερων του αντιπάλων δεν τον κέρδισε με τα λεφτά, που επάξια απέκτησε στη σταδιοδρομία του και με περισσή άνεση ξόδευε είτε για να ντύσει στα πράσινα σούπερσταρ σαν τον Ουίλκινς αλλά και για να τα δώσει στον οποιονδήποτε γνωστό ή άγνωστο είχε ανάγκη. Το σεβασμό τον κέρδισε με τον εξαίρετο και αξιοθαύμαστο χαρακτήρα του.

Η εκκωφαντική ησυχία που συνόδευσε το λάβαρο με την εικόνα του στην οροφή του ΟΑΚΑ ήταν ανατριχιαστική και συνοδεύονταν με ένα ζεστό δάκρυ όλων όσων βρίσκονταν εκεί αλλά και όσων παρακολουθούσαν το γεγονός από την τηλεόραση. Παρόν σε τέτοιες στιγμές δίνει μόνο η οικογένεια αλλά και οι πολύ κοντινοί άνθρωποι και έτσι έγινε και αυτό το διήμερο. Εκεί ήταν ο Θανάσης και ο Δημήτρης, εκεί ήταν ο «αδερφός» Ζέλικο, εκεί στην κερκίδα βρίσκονταν τα «παιδιά» του Παύλου, εκεί βρίσκονταν όλοι όσοι τον αγάπησαν και τον σεβάστηκαν, φίλοι και εχθροί, Παναθηναϊκού και αντίπαλοι. Έγινε η αφορμή ώστε να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ Δημήτρη Γιαννακόπουλου και Ζόρντι Μπερτομέου αλλά και να κάτσει ξανά ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στο ίδιο τραπέζι με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και φυσικά πάνω από όλα, να γίνει πραγματικότητα το όραμα του Παύλου, ο ενιαίος και αδιαίρετος Παναθηναϊκός, με όλα του τα τμήματα μαζί.

Το λαμπρότερο αστέρι θα κοσμεί την οροφή του ΟΑΚΑ εις την αιωνιότητα, απόλυτα δίκαια, αφού όλα τίποτα δε θα ήταν ίδιο χωρίς αυτόν. Υπάρχουν πολλά κείμενα και άρθρα στα οποία μπορεί να διαβάσει κανείς για το σπουδαίο έργο του εμβληματικού ηγέτη του Παναθηναϊκού και να αντιληφθεί ότι ήταν πολύ σπουδαιότερος από απλά έναν κορυφαίο αθλητικό παράγοντα. Ο σεβασμός και η αναγνώριση που κέρδισε όντας ακόμα εν ζωή και όχι μόνο μετά θάνατον ήταν το σπουδαιότερο παράσημο.

ΥΓ. Ευτυχώς το τουρνουά ήταν διήμερο και το εξιτήριο από το Σισμανόγλειο επέτρεπε την παρουσία στη δεύτερη μέρα των εκδηλώσεων.

Ευχαριστούμε για όλα Παύλο!